Duo Reges: constructio interrete.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Restinguet citius, si ardentem acceperit. Audio equidem philosophi vocem, Epicure, sed quid tibi dicendum sit oblitus es. Hos contra singulos dici est melius. Miserum hominem! Si dolor summum malum est, dici aliter non potest. Qui non moveatur et offensione turpitudinis et comprobatione honestatis? Collatio igitur ista te nihil iuvat. Quae cum essent dicta, finem fecimus et ambulandi et disputandi. Equidem e Cn. Videsne, ut haec concinant? Aut, Pylades cum sis, dices te esse Orestem, ut moriare pro amico? Ac ne plura complectar-sunt enim innumerabilia-, bene laudata virtus voluptatis aditus intercludat necesse est. Et non ex maxima parte de tota iudicabis?

Istic sum, inquit.: Cur igitur easdem res, inquam, Peripateticis dicentibus verbum nullum est, quod non intellegatur?
Bork: Et certamen honestum et disputatio splendida! omnis est enim de virtutis dignitate contentio.
Beatum, inquit.: Utinam quidem dicerent alium alio beatiorem! Iam ruinas videres.

In quibus doctissimi illi veteres inesse quiddam caeleste et divinum putaverunt.
Vide ne ista sint Manliana vestra aut maiora etiam, si imperes quod facere non possim.
Atqui pugnantibus et contrariis studiis consiliisque semper utens nihil quieti videre, nihil tranquilli potest.
Quicquid porro animo cernimus, id omne oritur a sensibus;
Quis animo aequo videt eum, quem inpure ac flagitiose putet vivere?

Quid igitur dubitamus in tota eius natura quaerere quid sit effectum?
Et homini, qui ceteris animantibus plurimum praestat, praecipue a natura nihil datum esse dicemus?
Eaedem enim utilitates poterunt eas labefactare atque pervertere.
Nam aliquando posse recte fieri dicunt nulla expectata nec quaesita voluptate.
Nec vero pietas adversus deos nec quanta iis gratia debeatur sine explicatione naturae intellegi potest.

Quo modo autem optimum, si bonum praeterea nullum est?

Hoc foedus facere si potuerunt, faciant etiam illud, ut
aequitatem, modestiam, virtutes omnes per se ipsas gratis
diligant.

Itaque prima illa commendatio, quae a natura nostri facta est nobis, incerta et obscura est, primusque appetitus ille animi tantum agit, ut salvi atque integri esse possimus.

Neminem videbis ita laudatum, ut artifex callidus comparandarum voluptatum diceretur. Ita redarguitur ipse a sese, convincunturque scripta eius probitate ipsius ac moribus. Equidem e Cn. Duarum enim vitarum nobis erunt instituta capienda. Ab hoc autem quaedam non melius quam veteres, quaedam omnino relicta. Serpere anguiculos, nare anaticulas, evolare merulas, cornibus uti videmus boves, nepas aculeis. Quis non odit sordidos, vanos, leves, futtiles? Illa videamus, quae a te de amicitia dicta sunt.

Ita relinquet duas, de quibus etiam atque etiam consideret.

Haec quo modo conveniant, non sane intellego. Sic enim maiores nostri labores non fugiendos tristissimo tamen verbo aerumnas etiam in deo nominaverunt. Eiuro, inquit adridens, iniquum, hac quidem de re; Utilitatis causa amicitia est quaesita. Quaesita enim virtus est, non quae relinqueret naturam, sed quae tueretur. Summum ením bonum exposuit vacuitatem doloris; Recte, inquit, intellegis. Iam id ipsum absurdum, maximum malum neglegi.